Kώστας Kαββαθάς
«...Εσύ και η Μηχανή, ακριβώς όπως όταν πετάς μ? ένα Μιράζ. Ούτε
περισσότερα ούτε λιγότερα. Ένας δυνατός κινητήρας (185 ίπποι), ελαφρύ και
απόλυτα ακριβές τιμόνι, τέσσερα εκπληκτικά φρένα, ένα τέλειο κράτημα και
ένα κάθισμα που αγκαλιάζει με στοργή το σώμα του χειριστή....»
O Πειρασμός του Αγίου Σουλπικίου
AN ΣΑΣ πω (πάλι) ότι, αυτή η σελίδα μου έχει γίνει αληθινός εφιάλτης θα το
πιστέψετε; Και όμως έτσι είναι καθώς, μάταια, προσπαθώ να ισορροπήσω πάνω
σ? ένα σχοινί που, η μια του άκρη είναι δεμένη στ? «αυτοκίνητα» και η άλλη
στα όσα απίστευτα συμβαίνουν σ? αυτή τη χώρα.
Κάθε φορά που επιχειρώ ν? αφιερώσω αυτή τη σελίδα στο αυτοκίνητο και τα
προβλήματά του συμβαίνει κάτι άλλο, πιο μεγάλο, πιο σοβαρό, που με κάνει να
αισθάνομαι άσχημα μόνο επειδή διανοήθηκα να γράψω για το αγαπημένο μου
θέμα.
Πώς, αλήθεια, μπορείς να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου όταν, κάθε λέξη,
κάθε γραμμή που γράφεις έχει σχέση μόνο με αρνητικά φαινόμενα; Πώς μπορείς
να κλείσεις τα μάτια στην αντεστραμμένη «ελληνική πραγματικότητα»; Στους
26.000 νεκρούς και 452.000 τραυματίες από τροχαία δυστυχήματα που είχε η
χώρα μας τα τελευταία 15 χρόνια;
Πώς μπορείς να παραμένεις αμέτοχος σε όσα τεκμαίρονται στα σύνορα της
πατρίδας σου, να μη βλέπεις τους σωρούς των σκουπιδιών σε πόλεις, δάση και
θάλασσες, να μην επανασταστείς με τη ρύπανση, τη γραφειοκρατία, την
ανικανότητα του κράτους να εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ ποιότητας στη ζωή σου;
Πόσο αναίσθητος (ή χαζοχαρούμενος) πρέπει να είσαι για να μην σ? ενοχλούν
οι κομπίνες με τις αποσύρσεις, τα δήθεν «ΑΜΟ», αλλά και η ίδια η μανιακή
θεοποίηση του «αυτοκινήτου» σε μια χώρα που, ας το καταλάβουμε επιτέλους,
ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο από ξένες τράπεζες για ν?
αγοράσει εισαγόμενα προϊόντα;
Τί σε ενδιαφέρει εσένα, λένε φίλοι και γνωστοί. Με ενδιαφέρει γιατί
αισθάνομαι ένοχος επειδή, με τις πράξεις και τα γραπτά μου, λαμβάνω μέρος
σ? αυτό το χωρίς τέλος έγκλημα. Θα μπορούσε βέβαια να μη με νοιάζει. Αν
όμως συνέβαινε αυτό δεν θα έκανα τη δουλειά που κάνω. Το πρωί θα
πουλούσα... αυτοκίνητα και το βράδι θα πήγαινα στα σκυλάδικα στο τιμόνι
μιας «μερσεντέ» με φιμέ τζάμια (για να μην αναφερθώ σε άλλες οικονομικές
«δραστηριότητες» που είναι πολύ της μόδας σήμερα στον ευρύτερο «κόσμο του
αυτοκινήτου»).
EPXONTAI όμως στιγμές που, ακόμα και ένας «χαλασμένος» επαγγελματίας σαν
κι? εμένα υποχωρεί στους... πειρασμούς. Παλιότερα, όταν το περιβάλλον ήταν
ευγενικό, έτρεχα στους αγώνες. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές, ίσως χωρίς
επιτυχία, να σας μεταφέρω το πνεύμα εκείνης της εποχής. Τώρα, απλά θα σας
πω ότι, όσοι τρέχαμε στα Ράλλυ, στους αγώνες ταχύτητας και στις αναβάσεις
δεν αισθανόμαστε καμία τύψη. Αιτία; H βαθιά φιλία που υπήρχε ανάμεσα στους
αγωνιζόμενους και η άδολη συμπαράσταση στις προσπάθειές μας ενός
ανεπανάληπτου κοινού που ακόμα θυμάται με συγκίνηση εκείνα τα χρόνια.
Μειωμένες είναι και οι αντιστάσεις μου στις... πετομηχανές. Βάλτε με δίπλα
σ? ένα αεροπλάνο, ανεμόπτερο, ελικόπτερο και θα κάνω ό,τι μου πείτε! Και
ξέρετε γιατί; Γιατί όταν βρίσκεσαι εκεί επάνω, πάνω απ? τα βουνά, τις
πεδιάδες και τις θάλασσες, μόνος με τις σκέψεις σου, το σκάφος
σου και το Θεό, είναι σαν να περνάς Καθαρτήριο. Εντυπωσιάζεσαι απ? τους
σχηματισμούς των νεφών, απ? τα χρώματα και τη γεωμετρία των αγρών, τις
κορυφές των βουνών και την απεραντοσύνη της θάλασσας. Από ψηλά δεν βλέπεις
την ασχήμια κι? αν τύχει να έχεις πάρει λίγη μαζί σου κι? αυτή την
αποβάλλεις γιατί, δεν μπορεί να πετάς και να σέρνεσαι την ίδια στιγμή.
ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ πέφτουν οι αντιστάσεις μου αν με βάλετε και σ? ένα πραγματικό
αυτοκίνητο. Παλιότερα «έλιωνα» όταν οδηγούσα τα Αλπίν A110, Ρενό 8
Γκορντίνι, Λάντσια Στράτος (την παρουσιάζουμε σ? αυτό το τεύχος στη σειρά
«Τα Αριστουργήματα»). Πρόσφατα παραδίδομαι άνευ όρων όταν οδηγώ μηχανές σαν
τα Φεράρι F40, Πόρσε Καρέρα 2, Μάζντα RX7 ή Λάντσια Δέλτα Ιντεγκράλε.
ΙΝΤΕΓΚΡΑΛΕ είπα; Καιρός είναι να σας πω για τον Πειρασμό του Αγίου
Σουλπικίου που εμφανίστηκε δυο χρόνια πριν στη διάρκεια ενός δείπνου, σ?
ένα από τα πιο καλά (κι? ευγενικά) εστιατόρια του Τουρίνου, με
συνδαιτημόνες τον Ζίζι Πελισιέ και τον Τομ Πλετέτσκι από το γραφείο Τύπου
της Λάντσια.
Θα πρέπει να βρισκόμαστε στο τέταρτο μπουκάλι κάποιου εκπληκτικού κρασιού
της Λομβαρδίας και στο τέλος μιας αναδρομής στο πρόσφατο αγωνιστικό
παρελθόν της εταιρίας όταν έκανα TO λάθος. «Πριν πολλά-πολλά χρόνια», είπα,
«είχα κι? εγώ μια Λάντσια Φούλβια II. Όμως οι συνθήκες με ανάγκασαν να την
πουλήσω. Τί καλά θα ήταν αν κάποτε μπορούσα ν? αποκτήσω μια Ιντεγκράλε.
Είναι κρίμα να έχω αφιερώσει τη ζωή μου στο αυτοκίνητο και να μην έχω
κρατήσει ένα πραγματικό αυτοκίνητο».
H βραδιά τέλειωσε κι? επέστρεψα στην Ελλάδα. Δυο μήνες μετά χτύπησε το
τηλέφωνο. Ήταν ο Τομ. «Ετοιμάζουμε μια μπλε μεταλλική Ιντεγκράλε για τους
4T. Θα είναι στην Ελλάδα σε τέσσερις μήνες.»
Δεν θα σας πω τι συνέβη στο μεσοδιάστημα. Δεν θα σας περιγράψω τις «πλάκες»
που μου έκαναν συνεργάτες και συνάδελφοι που έλεγαν ότι, μ? αυτό το
αυτοκίνητο θα περνάω... απαρατήρητος ούτε θα σας περιγράψω τον (γεμάτο
χιούμορ) «αγώνα» που έκανα για να νικήσω τις... αναστολές μου. Από τα
προηγούμενα μπορείτε να καταλάβετε τι διεμείφθη μεταξύ K.K. και Αγίου
Σουλπικίου.
Τελικά, τον Ιούλιο του ?92, το αυτοκίνητο έφθασε στο περιοδικό και από τότε
ξεκίνησε ένας ακόμα «εσωτερικός» διάλογος με τη Μηχανή. Οδηγώντας το στους
δρόμους του Πηλίου, στον ξεχασμένο Αχλαδόκαμπο, στις εθνικές οδούς, αλλά
και στον γεμάτο αυτοκίνητα δρόμο προς και από το σπίτι συνέλαβα τον εαυτό
μου να διαλέγεται με τ? αυτοκίνητο.
Τί συζητάμε;
Θα προσπαθήσω να σας πω. Όταν επιταχύνει, για παράδειγμα, και μόλις ο
κινητήρας «μπει στο τούρμπο» η Ιντεγκράλε κάνει έναν παράξενο ήχο σαν
κάποια υδραυλική αντλία να ανακουφίζεται απ? την πίεση. Την ίδια στιγμή ο
ήχος του κινητήρα αλλάζει κι? ακούγεται ο μεταλλικός ήχος της τουρμπίνας
που γυρίζει ούτε ξέρω με πόσες χιλιάδες στροφές.
Όμως ο «διάλογος» δεν σταματάει εκεί. Όταν στρίβει με το γκάζι πατημένο στο
πάτωμα, το αυτοκίνητο βγάζει παράξενους ήχους από τα διαφορικά ή τα
ημιαξόνια (ακόμα δεν μπόρεσα να εντοπίσω από που ακριβώς) κι? όταν
επιβραδύνει σε «σκληρό» φρενάρισμα... πάλλεται ολόκληρο καθώς, τα πολύ καλά
Μισλέν MXV, συνεργάζονται με το επίσης αποτελεσματικό αντιολισθητικό
σύστημα πέδησης (ABS).
Βέβαια σημασία δεν έχει μόνο να «μιλάει», αλλά και το πώς μιλάει. Στη
περίπτωση της Ιντεγκράλε δεν υπάρχουν μισόλογα, αλλά πεντακάθαρες λέξεις
και φράσεις.
Φτάνεις γρήγορα σε μια κλειστή, κατηφορική στροφή και λες: «Θέλω να έχεις
μειώσει την ταχύτητά σου από τα 140 στα 60 χιλιόμετρα σε αυτό το απόλυτα
συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και να βρίσκεσαι σ? εκείνο το, επίσης απόλυτα
προκαθορισμένο σημείο του δρόμου για να μπορέσω να πάρω γρήγορα και σωστά
τη στροφή και να έχουμε (και οι δύο) τα απαραίτητα περιθώρια ασφαλείας αν
κάποιος βλαξ _πεταχτεί_ ξαφνικά μπροστά μας».
Πατάς το φρένο και η Ιντεγκράλε επιβραδύνει ανάλογα με τη πίεση που
επιβάλλεις στο πεντάλ. Ούτε ένα εκατοστό παραπάνω ή παρακάτω, άσχετα με την
επιφάνεια του δρόμου.
«Ορίστε» σου λέει με τον τρόπο της «Επιβράδυνα... Τώρα τί;»,
«Τώρα επιτάχυνε», απαντάς και πατάς το γκάζι για να δεις το αυτοκίνητο να
φεύγει σαν βέλος προς τα εμπρός ακολουθώντας με απαράμιλλη ακρίβεια την
τροχιά που εσύ έχεις επιλέξει.
Κάθε στρίψιμο του τιμονιού, κάθε αλλαγή τροχιάς, κάθε μεταβολή ταχύτητας
γίνεται με μια τέτοια ακρίβεια ώστε, το αυτοκίνητο να εμφανίζει τελικά ένα
λιτό, «σπαρτιάτικο» χαρακτήρα που λειτουργεί σαν συσκευή κάθαρσης για τον
οδηγό!
Εσύ και η Μηχανή, ακριβώς όπως όταν πετάς μ? ένα Μιράζ. Ούτε περισσότερα
ούτε λιγότερα. Ένας δυνατός κινητήρας (185 ίπποι), ελαφρύ και απόλυτα
ακριβές τιμόνι, τέσσερα εκπληκτικά φρένα, ένα τέλειο κράτημα και ένα
κάθισμα που αγκαλιάζει με στοργή το σώμα του χειριστή. Αυτός είναι ο
πειρασμός του A. Σουλπικίου που αντικατέστησε την BMW 318i και συμπληρώνει
το -αθάνατο- φορτηγό και την επίσης αθάνατη K100RS που τώρα μπαίνει στον
11ο χρόνο της κοινής μας ζωής.
ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ λοιπόν με τα Σκόπια και τα Βαλκάνια, με τη στάση των «εταίρων»
μας στην EOK, με την καταρρέουσα οικονομία και την απουσία επενδύσεων. Τί
βγήκε τόσα χρόνια που γράφω και ξαναγράφω γι? αυτά τα θέματα; Τίποτα. Το
αντίθετο μάλιστα. H χώρα έφτασε στον απόλυτο πάτο και είναι αμφίβολο πια
αν, όπως λένε ορισμένοι, θα πάει προς τα πάνω. Στο διάβολο και μ? εκείνους
που την έφεραν σ? αυτό το σημείο. Στην οργή με τα δήθεν «οργισμένα» νιάτα
που, το μόνο που ξέρουν να κάνουν, είναι να σπάνε βιτρίνες και να καίνε
αυτοκίνητα. Στον αγύριστο με τους «αρχηγούς» των κομμάτων και την ξύλινη
γλώσσα τους. H ζωή δεν είναι μόνο τροχαία, ναρκωτικά, χωματερές, ανδρέας
και κώστας, άκης και σωτήρης, άγχος και προβλήματα. Πρέπει να είναι και
χαρά και διασκέδαση, όπως έλεγαν και τα μειράκια στη γνωστή διαφήμιση.
Φθάνει, αυτή η χαρά να βγαίνει απ? τα βάθη της ψυχής και της καρδιάς κι?
όχι να «φτιάχνεται» οδηγώντας «κούρσες» με κόκκινους αριθμούς, μεταλλικό
χρώμα και φιμέ τζάμια στα κοσμικά (και υποκοσμικά) στέκια και στους
δαιδαλώδεις διαδρόμους των media._K.K.